سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال ایران با بیان اینکه فوتبال ما با کی روش پیشرفتی نکرد و فقط بزرگ شد، گفت: ویلموتس با شیوه ی هجومی خود بازیکنان ایران را از قفس آزاد کرد چون خاصیت بازیکنان ما تهاجمی است و در این نوع بازی می توانند خلاقیت و تکنیک خود را نشان دهند.
 
حشمت مهاجرانی در گفتگو با خبرنگار ورزشی راسخون، در خصوص حضور ویلموتس به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال، عملکرد او در دوبازی مقابل سوریه و کره، مقایسه ی ویلموتس و کی روش، همکاری خود با تیم ملی امید و سرمربیگری فرهاد مجیدی در این تیم به سوالات پاسخ داد که در ادامه می آید:
 
در مورد انتخاب ویلموتس به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال نظر شما چیست و شیوه ای که قرار است برای فوتبال ملی ما در نظر بگیرد؟
مردم و رسانه ها همه انتظار داشتند، بعد از کی روش یک مربی کارنامه داری هدایت تیم ملی ما را بگیرد. بحث اینجاست که فوت و فن مربیگری به کارنامه دار بودن نیست. خیلی از مربیان هستند که کارنامه خوب دارند اما موفقیتی در سال های اخیر نداشتند. برعکس خیلی از مربیان بدون کارنامه توانستند موفقیت بیاورند.
 
پس معتقدید داشتن کارنامه ضامن موفقیت نیست؟
بله. داشتن کارنامه تضمین کننده موفقیت نیست و تنها یک فاکتور کمک کننده است. شما نگاه کنید در منطقه سالیان سالی که من خدمت کردم، بزرگترین مربیان دنیا آمدند اما موفق نشدند. از کارلوس آلبرتو بگیر تا زاگالو. با تیم برزیل قهرمان دنیا شدن اما در امارات آخر شدند. سابقه و کارنامه هم دارد. چرا آنجا اول می شود و اینجا آخر؟ نیروی انسانی فرق دارد. استعداد و آلات دست مربی تفاوت دارد. ایران الان در بهترین وضعیت نیروی انسانی است. لژیونرهای زیادی داریم و در لیگ داخلی هم استعدادهای فراوانی هستند. در زمان کی روش فوتبال ما بزرگ شد اما پیشرفت نداشت. الان که داریم تغییر روش در فوتبال ملی ایجاد می کنیم، احتمال اینکه در کوتاه مدت نتیجه نگیریم هم وجود دارد اما در طولانی مدت قطعا نتیجه می گیریم.
 
در دو بازی دوستانه ای که تیم ملی با هدایت ویلموتس به میدان رفته، یک امیدی در دل فوتبالدوستان زنده شده که بعد از سالیان می توانند یک تیم ملی هجومی ببینند. نظر شما چیست؟
یکی از خصوصیات فوتبالیست های ایرانی در فاز هجومی است. اگر آنها در محدودیت بگذاری و در زمین حبس کنی، خیلی از خلاقیت و خصوصیات فردی خود را از دست می دهد. الان شیوه ی تهاجمی ویلموتس برای بازیکنان ما به این می ماند که انگار پرنده ای را از قفس آزاد کرده باشند. ما فقط دفاع نمی کنیم. بین فاز هجومی و دفاعی ما بالانس برقرار است. به طور کلی ویلموتس شعور و فهم فوتبال را می داند. زبان بین المللی فوتبال را می داند. نیروی انسانی و امکانات خوبی هم فدراسیون به او داده است. دلیلی برای عدم موفقیت نمی بینم.
 
یکی از نگرانی هایی که وجود دارد، مقایسه ی ویلموتس با کی روش است. آیا اساس این قیاس را قبول دارید؟
کی روش فوتبال اقتصادی بازی می کرد و برای نتیجه گیری خوب بود که بتواند مثلا رنکینگ فیفا را حفظ کند. گل نخورد و همه در محوطه ی جریمه ی ما بودند. وقتی طارمی در خط هجوم موقعیت از دست می داد، بلافاصله می آمد در باکس محوطه ی ما. این شیوه به درد بازیکنان ایرانی نمی خورد. بازیکن ایرانی سرعت عمل، تکنیک و سرعت قدم دارد. اگر شیوه ی هجومی ویلموتس در تیم ملی پیاده شود، می توانیم خیلی با پتانسیل قوی مقابل حریفان ظاهر شویم. در مجموع اصلا قیاس هیچ مربی ای درست نیست چون کاراکتر و شخصیت و دانش مربیان با هم تفاوت دارد.
 
آیا می شود در این 2 بازی عملکرد ویلموتس را قضاوت کرد یا باید منتظر بمانیم؟
در مسند قضاوت نشستن سخت است. دل خودمان را به این 2 بازی خوش نکنیم. باید شانس و فرصت به این مربی داد تا خصوصیاتی که در تیم ملی وجود دارد را بشناسد و تفکراتش را پیاده کند. ما 8 سال این فرصت را به کی روش دادیم اما دفاعی بازی کردیم ولی این مربی آینده دار است و احتیاج به زمان دارد. خودم چطور سرمربی تیم ملی شدم. اول دستیار اوفارل بودم و بعد آمدم تیم ملی. کارنامه ای به آن صورت نداشتم. با جوانهای خودم به تیم ملی آمدم. کی روش در این 8 ساله فقط مارکار آقاجانیان را کنار خودش گذاشت. علی کریمی استعفا داد. بقیه هم مثل پیروانی، نکونام و نمازی به دلایلی کنار رفتند. اصلا اجازه به مربیان ایرانی نداد و فرصت سوزی کرد. اگر در این 8 سال در کنار کی روش یکی دو مربی ایرانی کار می کرد، الان نیازی به مربی خارجی نداشتیم. رفتار و اخلاق و خصوصیاتش واقعا عجیب بود. هرتصمیمی دلش می خواست برای فوتبال ما می گرفت. سلطانی فر و تاج برای جام ملت ها مقابل کی روش خوب جبهه گیری کردند و گفتند اگر در جام ملت ها نتیجه بگیری، قرارداد می بندیم. آنجا باید هجومی بازی می کرد امابازهم دفاعی بودیم.
 
8 سال فرصتی که فوتبال ایران به کی روش داد، چه دستاوردی برای ما داشت؟
چیزی که کی روش در فوتبال ایران به یادگار گذاشته یکی دیسیپلین و انضباط تیمی است و دیگری هم از بین بردن بازیکن سالاری. وگرنه کی روش هیچ چیزی برای ما باقی نگذاشت. در زمان کی روش فوتبال ما پیشرفت نکرد و فقط بزرگ شد. مثل بچه ای می ماند که رشد کرده باشد. مثل بادکنکی بود که سوزن به آن خورد و خالی شد. ما باید از صفر شروع کنیم. ویلموتس خوش شانس است که این قدر بازیکن لژیونر خوب دارد. اگر اینها را نداشتیم فوتبال ما خیلی عقب می افتاد.
 
از تیم ملی بزرگسالان بگذریم. شنیدیم قرار است در تیم ملی امید سمتی بگیرید. درست است؟
در تیم امید هیچ سمتی ندارم و دخالتی هم ندارم. خود فدراسیون آقای تاج و شکوری به عنوان دبیر فدراسیون تصمیم می گیرند. الان 2 جوان آینده دار آمده اند در تیم ملی. یکی وحید هاشمیان در تیم بزرگسال و دیگری هم مجیدی در تیم ملی امید. به اینها باید فرصت داد و بلافاصله قضاوت نکنیم. هر دوی این جوان ها این استعداد و قدرت را دارند. هر دو به جامعه ی ایران خوب آشنا هستند و فوتبال ایران را می شناسند. برای این عزیزان آرزوی موفقیت دارم و باید به آنها کمک کنیم.تاج یک بار با من صحبت کرد و بعد از آن پیگیری هم نشد. فقط صحبت همکاری بود و اصلا به آنجا نرسید که در کدام قسمت کار کنیم.
 
یعنی معتقدید که فرهاد مجیدی می تواند تیم ملی امید را به هدف برساند؟
این هم سخت است که هنوز مجیدی کارش را شروع نکرده، بگوئیم این آقا موفق نمی شود. در مورد کارنامه ی مربیگری هم قبلا گفتم. تجربه و کارنامه فقط فاکتور کمک کننده است نه ضامن موفقیت. باید به مجیدی هم فرصت بدهند و هم کمک کنند.
 
سید مجتبی سیدی